‘ALLE tonijn gevangen in Californië zijn radioactief’

Geschreven door:
Hans Kruit, 30 december 2013

Elke test op blauwvintonijn in de wateren voor de kust van Californië heeft aangetoond dat zij zijn besmet met straling die is ontstaan door het Fukushima ongeluk. Stuk voor stuk.

Meer dan een jaar geleden, in mei 2012,publiceerde de Wall Street Journal een studie van de Stanford University. Daniel Madigan, een maritiem ecoloog die de studie leidde werd als volgt geciteerd: “De tonijn sloeg het in zijn lichaam op (de straling) en spreide het uit over ‘s werelds grootste oceaan . We waren zeker verrast om het uberhaupt te zien maar nog nog meer verbaasd om te zien dat het in ieder vis aanwezig is die we meten. ”

Een ander lid van de studiegroep, maritiem bioloog Nicholas Fisher aan de Stony Brook University in de staat New York melde, “Wij vonden dat absoluut elk exemplaar vergelijkbare concentraties van cesium 134 en cesium 137 had.”

Dat was meer dan een jaar geleden. De vissen die werden getest hadden relatief weinig blootstelling gehad aan het radioactieve afval dat in de oceaan werd gedumpt als gevolg van de nucleaire melt downs die plaatsvonden in de Fukushima Daiichi fabriek in maart 2011. Sinds die tijd is de stroom van radioactieve verontreinigingen die in de oceaan gedumpt worden onverminderd voortgezet . Vissen zwemmen op dit moment hun gehele levensperiode in de verontreinigingen.

Radioactief cesium zinkt niet naar de zeebodem zodat vissen er doorheen zwemmen, het inslikken via hun kieuwen of het binnen krijgen door het eten van organismen die het zelf al hebben ingenomen. Het is een verbinding die in de natuur voorkomt, maar de niveaus van cesium in de tonijn van 2012 hadden al niveaus die 3 procent hoger waren dan normaal is. Metingen voor dit jaar zijn niet beschikbaar gesteld, of in ieder geval geen die ik heb kunnen vinden. Ik ging op zoek naar de effecten van de inname van cesium . Dit is wat ik gevonden heb:

“Bij contact met radioactief cesium, iets wat hoogst onwaarschijnlijk is, loopt een persoon celschade op als gevolg van de straling van de cesium deeltjes. Hierdoor kunnen effecten zoals misselijkheid , braken, diarree en bloeden voorkomen. Wanneer de blootstelling een lange tijd duurt, kunnen die mensen zelfs het bewustzijn verliezen. Coma of zelfs de dood kan dan volgen. Hoe ernstig de gevolgen zijn zal afhankelijk zijn van de weerstand van de persoon en de duur van de blootstelling en de concentratie waar een persoon aan wordt blootgesteld.”

De halfwaardetijd van cesium 134 is 2.0652 jaar. Voor cesium 137 is de halfwaardetijd 30,17 jaar .

De ramp in Fukushima is een voortdurende strijd met geen enkel tekenen dat de mens de overhand aan het krijgen is. Het enige goede nieuws dat uit Japan kwam is later van bewezen vals te zijn en was niets meer dan pogingen van Tokyo Electric Power Company ( TEPCO ) om het publiek te misleiden en te paaien tot een gevoel van veiligheid, terwijl het bedrijf vergeefs zocht naar manieren om de gevolgen van het ongeval in te dammen. Dit incident doet Three Mile Island en Tsjernobyl verbleken. In Fukushima waren het nucleaire meltdowns. Een nucleaire meltdown vormt een veel ernstiger probleem en is er een waar de moderne technologie geen middelen voor kent om aan te pakken. Twee en een half jaar later zijn we nu en de verontreinigingen stromen nog steeds in de oceaan en dit zal ook zo blijven in de nabije toekomst .

De FDA verzekert ons dat onze voedselvoorziening veilig is, dat de niveaus van straling in vis monsters binnen veilige grenzen liggen voor consumptie. Maar men moet zich afvragen of dit waar is en, als het nu al waar zou zijn, zal het dat blijven met de niet aflatende stroom van nucleair afval in de oceaan? Is dit niet, zoals de verklaringen van TEPCO, een nieuwe poging om een publieke onrust ten aanzien van deze ongekende gebeurtenis de kop in te drukken? Een waar nog steeds geen oplossing voor is en waarvan geen einde in zicht is?

bron: freedombytes.info